Μέσα στον Οκτώβρη του 2017, στην καρδιά του φθινοπώρου, ξεκίνησε ένα εκπαιδευτικό πρότζεκτ να μεταφέρουμε την τάξη έξω από τους τοίχους του σχολείου. Τα παιδιά από την αρχή δήλωναν την επιθυμία τους να ζουν και να παίζουν στο δάσος, μιας και εκεί νιώθουν άνεση, σύνδεση με τον πυρήνα τους και χαίρονται με την ανακάλυψη κάθε νέου ερεθίσματος - όπως και στο Καζαβήτι της Θάσου όπου παιδιά ηλικίας 4 έως 9 χρόνων ζουν δέκα μέρες στο δάσος μακριά από τους γονείς τους. «Κύριε θα πάμε και σήμερα στο δάσος;» Ορφέας, «Το δάσος θα με κάνει δυνατό... εκεί που είναι οι πέτρες θυμάσαι;» Χάρης, «Στο δάσος κύριε είμαστε ελεύθεροι» Νεόφυτος

Έτσι λοιπόν, με οδηγό την ανάγκη των παιδιών αφήσαμε πίσω τους προγραμματισμούς ενός καλοκαιριού και στραφήκαμε εκεί από όπου ξεκίνησαν όλα. Στην φύση. Γιατί η φύση αποπνέει ασφάλεια, σταθερότητα και πεδίο ανακάλυψης. Και ύστερα ήρθαν οι ανάγκες. «Κύριε που θα φάμε;», «Που θα πάμε τουαλέτα;», «Και αν βρέξει;» 

Το σχολείο έχει στόχο να εκπαιδεύσει τα παιδιά για την ζωή. Η γλώσσα, τα μαθηματικά, οι φυσικές επιστήμες ήρθαν σαν εργαλεία να λύσουν τα πρόβλημα που βρήκαν οι άνθρωποι μπροστά τους κατά τους αιώνες, εργαλεία για να καλύψουν ανάγκες. Τώρα γιατί έγιναν αυτοσκοπός της εκπαίδευσης, είναι ένα άλλο ζήτημα...

Έτσι λοιπόν τα παιδιά ήρθαν αντιμέτωπα με πραγματικές ανάγκες της ζωής. Της ζωής στο δάσος. Μιας αυθεντικής ζωής με κύρια στοιχεία την δημιουργία, την ανακάλυψη, το παιχνίδι και την χαρά. 

Ουσιαστικά, επρόκειτο για μια μικροκοινωνία όπου οι άνθρωποι είναι ελεύθεροι να είναι αυτό που πραγματικά θέλουν, με σεβασμό στο σύνολο της ομάδας και με την αίσθηση της ευθύνης απέναντι στον εαυτό τους και στη φύση. Τίποτα πιο όμορφο και γεμάτο νόημα να παρατηρείς παιδιά ηλικίας 3 με 5 να συνεργάζονται με κοινό σκοπό την δημιουργία μιας πολιτείας. Της πολιτείας του αύριο που ονειρευόμαστε όλοι μας. Όπου ο καθένας θα είναι σημαντικός και η διαφορετικότητα του θα είναι όχι σεβαστή αλλά χρήσιμη για την σύνθεση της ομάδας.

Ένα από τα πιο σημαντικά στοιχεία της πολιτείας αυτής ήταντο συμβούλιο. Ένα κομμάτι εκπαίδευσης για την ειλικρινή έκφρασης των παιδιών. Με συντονιστή τον ταλαντούχο δάσκαλο Κωνσταντίνο Κιντή, τα παιδιά τολμούσαν να μιλήσουν για αυτό που τα χαροποίησε, αυτό που τα δυσκόλεψε, αυτό που τα θύμωσε. Αυθόρμητα και ουσιαστικά με το μήνυμα να φτάνει πάντα στον παραλήπτη του, στην ομάδα. 

Αυτή ήταν μια μικρή ζωή μέσα στην ζωή που ζούσαμε και νιώθω μεγάλη ευγνωμοσύνη που μπόρεσα να ζήσω και εγώ ως μέλος μιας τέτοιας πολιτείας κάποτε, στην πολιτεία του εφικτού.

Ο κύριος Πέτρος, το μεγάλο ρακούν της τάξης