Φιλιπίννες με αγάπη

    Πέτρος Σαββαΐδης
    Από Πέτρος Σαββαΐδης

    Ώσπου μια μέρα τον Οκτώβριο του 2016 ταξιδέψαμε για τις μακρινές Φιλιππίνες! Με την Ρέι Μαρσέλο, μία κοπέλα από τις Φιλιππίνες που ήρθε στην Ελλάδα μέσω ενός προγράμματος για πρακτική άσκηση, συνταξιδέψαμε σε μία μαγευτική και γεμάτη προκλήσεις χώρα! Από μικρός πίστευα πως τα ταξίδια είναι ένας σπουδαίος τρόπος για να μάθεις και να εξελιχθείς. Στήνοντας την εμπειρία για τα παιδιά ήταν ακριβώς εκείνη η στιγμή που η Ρέι και εγώ συνδεθήκαμε κάτω από τον ίδιο σκοπό, που δεν ήταν τίποτα άλλο παρά η χαρά των παιδιών!

    No alt text provided for this image

    Νομίζω έτσι συμβαίνει με όλους τους ανθρώπους ανεξαρτήτως χρώματος, γλώσσας ή φυλής όταν προσπαθούν μαζί για έναν κοινό σκοπό. Εμείς νιώσαμε πως αυτή η εμπειρία θα ήταν η αφορμή για μία συνεξέλιξη με οδηγό τα παιδιά. Και αυτή η αίσθηση ήταν προφητική. Με μία προσομοίωση πτήσης βρεθήκαμε μακριά από τα μέχρι τότε καθημερινά και γνώριμα. Έτσι φτάσαμε σε έναν τόπο τόσο μακριά αλλά και τόσο κοντά ταυτόχρονα. Ακόμα θυμάμαι το πρωί που η κλειδωμένη πόρτα της τάξης άνοιξε! Οι Μικροί Χαμαιλέοντες μπήκαν γρήγορα μέσα σε μία τάξη διαφορετική από πριν με φοίνικες, καλάμια, ηφαίστεια, βουνά, μαϊμούδες, καράβια με πολύχρωμα πανιά, σπίτια που τα πέτρωσε το ηφαίστειο, ουρανοξύστες και σημαίες παντού! Τα ματιά τους έλαμπαν! Ήθελαν να αγγίξουν τα πάντα! «Α έχει και δέντρα!» Μ. 3 χρονών. Ο πρώτος στόχος είχε επιτευχθεί! Τα παιδιά ήταν ενθουσιασμένα και περίεργα στα νέα ερεθίσματα που βρέθηκαν μπροστά τους. Για μέρες κάναμε έρευνα και με την βοήθεια της τεχνολογίας, τα ερεθίσματα εμπλουτίστηκαν. Παρακολουθήσαμε την καθημερινότητα των παιδιών στο σχολείο και στο σπίτι, με την βοήθεια της Google maps περπατήσαμε μέσα στην πόλη αλλά στα διπλανά χωριά, ανεβήκαμε σε ουρανοξύστες, ζήσαμε εκρήξεις από το ηφαίστειο Mayon. Φυσικά, παίξαμε παιχνίδια διαφορετικά και άγνωστα για μας, τραγουδήσαμε τραγούδια που άλλα έμοιαζαν και άλλα όχι με τα ακούσματα μας «Κύριε αυτό είναι σαν το δικό μας» Α. 3 χρονών. Επίσης ντυθήκαμε με ρούχα παραδοσιακά με την κυρία Ρέι να επισημαίνει ότι τα παιδιά τα φόρεσαν καλύτερα και από την ίδια! Γευτήκαμε φρούτα και φαγητά που ίσως υπό άλλες συνθήκες να μην τα δοκιμάζαμε ποτέ. Μα οι κοινές εμπειρίες και στα συναισθήματα που μοιράζεσαι μέσα από το παιχνίδι, την φύση και την ανακάλυψη δεν σου αφήνει πολλές άμυνες! Τότε ήταν που και οι Χαμαιλεοντογονείς παρακολουθώντας την μέχρι τότε εξέλιξη του πρότζεκτ μέσα από μια ηλεκτρονική κλειδαρότρυπα, ζήτησαν από βραδύς να έρθουν και να εμπλακούν στο πρότζεκτ! Όλα στήθηκαν πολύ γρήγορα μιας και ο κόσμος των μεγάλων δεν έχει πολλά περιθώρια και χρόνο ελεύθερο! Το τώρα είναι η ευκαιρία! Τα παιδιά ήταν ευτυχισμένα που είδαν τους γονείς τους να είναι μέσα στην πραγματικότητα τους. Γιατί για την συνύπαρξη είναι σημαντικό και οι δυο να κάνουν βήματα, ο ένας προς το μέρος του άλλου. Όλα μέσα από το παιχνίδι λοιπόν, και αυτή ήταν μία αληθινή και γνήσια εμπειρία που αποτέλεσε μέσο για την γνώση! Τα κατασκευαστικά κομμάτια του πρότζεκτ αποτελούν πάντα ένα καλό εργαλείο αξιολόγησης. Σε ένα από αυτά τα παιδιά κλήθηκαν να φτιάξουν ένα σπίτι από καλάμια όπως υπάρχουν στα ψαροχώρια της νέας χώρας! Η κυρία Ρέι έμεινε έκπληκτη από την εξέλιξη της διαδικασίας! Με πλησίασε και μου εξήγησε πως στα μέρη της, όταν κάποιος χρειάζεται να χτίσει το δικό του σπίτι τότε όλη η κοινότητα του χωριού έρχεται και τον βοηθάει, και αυτό στην γλώσσα της ονομάζεται Bayanihan που σημαίνει συνεργασία και αλληλοϋποστήριξη! Αυτό ακριβώς έκαναν τα παιδιά εκείνη την ώρα με εμάς να μένουμε θεατές ίσως στη πιο σημαντική κατάκτηση του πρότζεκτ που αναβλήθηκε μέσα από τις ψυχές των παιδιών. Ένα ακόμα μάθημα που πήραμε από τους Μικρούς Χαμαιλέοντες σε αυτό το πρότζεκτ ήταν η αποδοχή της διαφορετικότητας, η αγάπη ως υπεραξία. Με την κυρία Ρέι είχαμε συνεννοηθεί ότι καθ' όλη την διάρκεια του πρότζεκτ θα έπρεπε να επικοινωνεί με τα παιδιά στην μητρική της γλώσσα της και αυτό θα ήταν η μεγαλύτερη πρόκληση για παιδιά και μεγάλους. Στην αρχή ήταν μια διασκεδαστική ασυνεννοησία! Όμως από την δεύτερη κιόλας εβδομάδα έγινε το ανέλπιστο! Ενώ η κυρία Ρέι τους μιλούσε μόνο στην γλώσσα της, τα παιδιά πολύ σύντομα την αγάπησαν και φτάσανε στο σημείο να επικοινωνούν μιλώντας διαφορετικές γλώσσες ο καθένας! Χαρακτηριστικό παράδειγμα είναι η στιγμή που φροντίζοντας τον εαυτό μας την ώρα του μεσημεριανού φαγητού, η Ρέι προσφέρει (χωρίς να κάνει κάποια κίνηση) από το φαγητό της στον τρίχρονο Ε. και τότε ο Ε. της απαντά «Όχι, δεν θέλω έχω το δικό μου»! Η γλώσσα είναι απλά ένα εργαλείο για να επικοινωνούμε, οι Μικροί Χαμαιλέοντες μας δίδαξαν άλλους τόσους τρόπους. Τους ευχαριστώ.

    ο κύριος Πέτρος, ένας ακόμα χαμαιλέοντας 

      Πέτρος Σαββαΐδης

      Πέτρος Σαββαΐδης

      Δάσκαλος και Συντονιστής Α΄ Τάξης Δημοτικού Σχολείου

      Πρόσφατα σχόλια